Super spannend

Beste knagers,

Deze maand is het de maand van het spannende boek. Brrr… alleen al van het woord “spannend’’ gaan mijn snorharen rechtovereind staan! Ik ben namelijk nogal een angsthaas, eh muis! Toch heb ik, zoals je vast wel weet, aan spannende avonturen geen gebrek. Dat komt doordat ik me vaak laat overhalen om dingen te doen die ik liever niet zou doen. Bijvoorbeeld wanneer ik op onderzoek uit moet voor de krant of als mijn familieleden mijn hulp nodig hebben.

Vorige week nog maakte ik een ratten-spannend avontuur mee terwijl ik veel liever thuis was gebleven! Het zat zo … Terwijl ik rustig mijn krant zat te lezen, werd ik gebeld door mijn zus Thea. Ze was ziek en lag snipverkouden in bed. Ze had een uitje georganiseerd voor Benjamin, maar kon niet met hem mee. ‘Natuurlijk!’ zei ik meteen toen ze vroeg of ik voor haar in de plaats wilde gaan. Thea wilde me nog iets uitleggen, maar ik wuifde het weg. ‘Nee, het is afgesproken, Thea. Blijf jij maar lekker in bed! Zeg maar tegen Benjamin dat hij vanmiddag naar mijn huis komt.’ Voor mijn eigen zus en mijn lievelingsneefje heb ik alles over en ik had al allerlei ideetjes wat we zouden kunnen gaan doen: naar de drukkerij, of naar mijn favoriete kaaswinkel …

Die middag stond Benjamin voor mijn deur … met tot mijn verrassing nog vier andere knagertjes! Allemaal hadden ze een grote rugzak om en wandelschoenen aan. ‘Dag oompje!’ zei Benjamin vrolijk. ‘Heb je alles ingepakt voor ons kampeeruitje? Ben je je tent niet vergeten? En wat voor eten ga je voor ons maken in het bos?’ Gi-ga-geitenkaas, ik schrok me een ongeluk! Kampeeruitje? Midden in een donker bos eten én slapen? Piep! Dat zag ik helemaal niet zitten! Ik ben zo bang als wat in het donkere bos. Ai, had ik Thea maar uit laten praten, dan had ik Klem in mijn plaats op pad kunnen sturen. Maar er zat niks anders op, ik had het beloofd, dus ik pakte rattenrap mijn spullen bij elkaar en kocht snel nog wat broodjes bij de kaaswinkel. Ondertussen trilden mijn snorharen van angst …

We liepen naar het bos, ik voorop en de vijf knagertjes achter me aan. Het was best een stuk lopen, de schemering begon al in te vallen toen we eindelijk in het bos aankwamen. Normaal hou ik erg van de natuur en de rust die je er vindt, maar in een donker bos eten en slapen was minder muizenissig! Na een tijdje wandelen, stelde ik voor om de tenten alvast op te zetten. Het was nu nog licht en we waren mooi nog niet zo diep in het bos. Maar Benjamin en zijn vriendjes wilden doorlopen om een mooier plekje voor de nacht uit te zoeken. Dus we liepen verder. Toen gebeurde waar ik al bang voor was: na tien minuten was het bos in totale duisternis gehuld! ‘Oom G,’ hoorde ik Benjamin achter me, ‘wordt het geen tijd om de zaklamp aan te doen?’ Zaklamp? Zaklamp? dacht ik verward. En ik verstijfde van angst toen ik besefte dat ik juist zo iets belangrijks als een zaklamp was vergeten! Ik leek wel de enige die bang was, want de vijf knagertjes waren juist door het dolle heen.
‘Spannend hè, Geronimo! Echt super cool!’ riepen ze in koor. ‘Wie wil er nu niet midden in een donker bos lopen zonder zaklamp!’
Ik! schreeuwde ik vanbinnen en ik zuchtte diep. Zonder zaklamp konden we niet verder, dus moesten we hier het kamp opslaan. Ik deelde de broodjes uit die we allemaal snel ophadden. Daarna deed ik een poging om in het pikkedonker vijf tenten op te zetten, maar ik kan je vertellen dat dat onmogelijk is … Benjamin en zijn vriendjes lagen in een deuk toen ze mij zagen (eh hoorden!) stuntelen. Er zat niks anders op dan met onze rugzakken onder de sterren te slapen. Voor Benjamin en zijn vriendjes was dat geen probleem: die vielen binnen de kortste keren in een diepe slaap, maar ik was nog klaarwakker. Met de minuut begon ik me steeds angstiger te voelen … Want van die zogenaamde rust in het bos viel helemaal niks te bespeuren! Hoe langer ik wakker lag, hoe meer geluiden ik hoorde. Eerst zacht gekraak, daarna gepiep en geritsel en ten slotte zelfs gegrom! Hoe kon ik ooit in slaap vallen op deze gi-ga-enge plek die me de bibberaties gaf? Ik sloot mijn ogen en probeerde te ontspannen door rustig te ademen. Maar de enge geluiden werden steeds angstaanjagender.

Op een gegeven moment stokte mijn adem in mijn keel toen ik plotseling twee LICHTEN op me af zag komen. Wat moest ik doen? Nu hoorde ik ineens pootstappen. Niet van een of ander klein beestje, maar van een veel groter wezen! Of waren het er twee? Ik wist niet meer hoe ik kalm en rustig moest blijven en net op het moment dat ik het wilde uitschreeuwen van angst, keek ik recht in de twee lichten … Het waren de zaklampen van … Klem en Thea! Ze waren ons achterna gekomen omdat Klem mijn zaklamp had gevonden bij mij voor de deur. Thea had meteen begrepen dat ik, zonder zaklamp in een donker bos, totaal in paniek zou raken! Ze was zelfs zo ongerust dat ze haar ziekte even was vergeten en uit bed was gekropen om mij te redden. Op dat moment werden Benjamin en zijn vriendjes wakker. Ze lagen dubbel van het lachen toen ze het verhaal hoorden. Snel zetten we alle tentjes op. Nu Thea en Klem erbij waren, durfde ik pas echt te ontspannen en gelukkig lag ik al snel te slapen … Wat is het toch fijn als iemand voor je klaarstaat wanneer het spannend wordt!

Een muizenpoot van Geronimo