Ik wil niet op vakantie!

Lieve knaagdiervrienden,

Het is weer vakantietijd. Al de hele week zie je overal in Rokford knagers slepen met koffers en reistassen, onderweg naar het vliegveld of naar de trein. En ondertussen had ik nog geen idee wat ik zou gaan doen. Zoals iedereen inmiddels wel weet ben ik niet de dapperste muis van Muizeneiland en hou ik eigenlijk helemaal niet van reizen. Ik blijf veel liever lekker thuis, waar ik in mijn luie stoel, onder het genot van een paar brokjes oude schimmelkaas en een kopje kamillethee, heerlijk kan genieten van een mooi boek of een meeslepende film. Kortom, zoals ieder jaar bereidde ik me voor op twee weken luieren in mijn eigen huis, in mijn eigen straat, in mijn eigen geliefde Rokford!
Maar het liep weer eens heel anders.

Ik was net terug uit de stad, waar ik een grote stapel boeken en films had aangeschaft. Maar juist toen ik me in de woonkamer wilde installeren voor mijn eerste vakantiedag, werd er aangebeld. Pff… met een diepe zucht sjokte ik naar de deur. Kon ik dan nooit even van mijn rust genieten?
‘Hoi G!’ groette iemand met een motorhelm op me vrolijk toen ik opendeed. Het duurde even voordat ik zag dat het mijn eigen zus Thea was. ‘Ik was in de buurt en wilde je even een prettige vakantie wensen’, begon ze te ratelen. ‘Wat heb je eigenlijk voor plannen G, waar ga jij dit jaar heen?’
‘Eh, eigenlijk helemaal nergens heen’, antwoordde ik. ‘Ik wil hier blijven, lekker lezen, films kijken en verder niks doen.’ Thea gaapte me stomverbaasd aan. ‘Wat?! Je kunt toch niet altijd maar hier in je luie stoel blijven zitten G, dat is niet gezond. Je werkt het hele jaar keihard en dan moet je er ook een keertje uit. Lekker uitwaaien, nieuwe plekken bezoeken, mooie dingen zien …’
Nog voordat ik mijn snuit kon openen om te zeggen dat ik daar helemaal geen zin in had, schoof Thea een reservehelm over mijn kop, sleurde me achterop de motor en sjeesde met een noodvaart weg. ‘Help,’ schreeuwde ik, ‘waar gaan we heen?!’
Maar Thea gaf geen antwoord.

Rattenrap scheurden we door de straten van Rokford, tot we uiteindelijk stopten voor een reisbureau. ‘Zo, en nu ga je een reis boeken G’, zei Thea streng. Aarzelend liep ik richting van de glazen schuifdeurdeur, maar … KABOEM! Au! Ik was hard met mijn snuit tegen het glas geknald. Het reisbureau was wegens vakantie gesloten!
‘Zie je wel, Thea,’ zei ik triomfantelijk, ‘ik moet gewoon thuisblijven!’ Maar Thea hoorde me niet, want haar mobiele telefoon was gegaan en ze was druk met iemand in gesprek.
‘Moet je horen G. Dat was Klem. Hij vroeg of we direct langs willen komen.’ Weer kreeg ik de kans niet om te protesteren. Thea duwde me achterop de motor en vertrok. Een paar minuten later waren we bij Klem.

Zijn huis was een grote smeerboel. Er lagen honderden lege pizzadozen over de vloer, en Klem zelf zat van snuit tot staart onder de tomatensaus. ‘Ik heb goed nieuws!’ zei hij met zijn snuit nog vol. ‘Ik heb al deze pizza’s opgegeten, want de pizzeria verstopt elke week een prijs in één van hun pizza’s. En net, in de 999e pizza, zat die prijs. Ik heb gewonnen!’
Hij liet ons een gouden envelop zien, waar de gesmolten kaas nog vanaf droop. ‘Kijk,’ zei hij, ‘dit zat erin!’ Het was een waardebon voor een prachtige cruise door de Middellandse Zee voor drie personen. ‘Jullie gaan toch zeker wel met me mee, of niet soms?’
Tja, daar kon zelfs ik geen nee tegen zeggen. Ook al ben ik dan een sufmuis die liever in zijn eentje thuis had willen blijven, mijn familie wilde daar niets van weten. En zo komt het dat ik nu alsnog mijn koffers aan het pakken ben. Op naar verre oorden en nieuwe avonturen! Tot na de vakantie!

Een muizenpoot,
Geronimo.