Het leven lijkt een rodeo

Gi-ga-geitenkaas! Het is alweer Valentijnsdag! Ik word daar toch altijd zo vrolijk van! Ook dit jaar vier ik het weer met mijn hele familie en al mijn vrienden! Ik heb meer dan honderd uitnodigingen verstuurd, ik heb slingers gekocht om mijn huis te versieren, taarten besteld bij de beste banketbakker van Rokford en ik heb voor live muziek gezorgd, zodat mijn vrienden kunnen dansen en swingen! Kortom, ik heb alles tot in de puntjes geregeld, want het is de beste dag van het jaar!

Maar mijn valentijnsfeest van vorig jaar liep bijna in het honderd. Hoe dat kon? Daar heb ik een boek over geschreven: Het leven lijkt een rodeo. Ik zal je alvast een klein stukje vertellen.

Eerst ging mijn wekker niet af en moest ik mij dus haasten om alles op tijd geregeld te krijgen. Maar in de haast ging alles mis. Ik rende naar de badkamer om mij aan te kleden. Daar stapte ik per ongeluk op een stuk zeep dat daar rondslingerde. Daardoor gleed ik op het badkamerkleedje richting de badkuip … waar ik vervolgens in kukelde! Ik probeerde zo snel mogelijk weer uit het bad te klimmen, maar mijn staart zat vast in het putje. Gi-ga-geitenkaas, wat een ellende!

Uitgeput ging ik nog snel even langs mijn werk. Daarna zou ik de rest van de dag vrij nemen om mijn valentijnsfeest te organiseren. Maar op mijn werk aangekomen bleek de krant niet verstuurd te zijn naar de klanten. Gi-ga-geitenkaas, ook dat nog!

Ik wilde net gaan instorten en het feest afblazen toen ik een heel bijzondere knagerin ontmoette, de cowgirl Valerie Vamp. Zij overtuigde me ervan dat ik het niet op moest geven ook al zat het leven soms een beetje tegen. Nou ja, een beetje … Haar motto was: Het leven is mooi, de wereld is prachtig en ik hou van iedereen! Gi-ga-geitenkaas, ik probeerde dit voor ogen te houden terwijl ik te paard door Rokford galoppeerde om op tijd bij de banketbakker te zijn voor mijn valentijnstaart …