De aanval van de mammoet

Beste knagers,

Lang, heel lang geleden, leefden de oerknagers in een gevaarlijke wereld waarin de ijzige kou je haast verlamde en angstaanjagende dieren voortdurend om je heen opdoken. Het gevaar was overal en elke dag stond in het teken van overleven. Als angstmuis weet ik niet zeker of ik het zou hebben overleefd in die periode … maar toch ging ik op reis naar dit bijzondere tijdperk. Brr, ik krijg er de kriebels van als ik er weer aan denk. Samen met Thea, Benjamin, Klem en Pandora reisden wij in de tijdmachine van Professor Volt terug naar de … IJstijd!

De deur begon te zoemen en er vormde zich een opening in de doorzichtige geleiachtige massa. We pakten elkaars poot vast en liepen de tunnel door. Met een enorme knal sloot de opening zich achter ons.
Het was net of we een duik in gelatine namen! In de tunnel hing een vochtige warme lucht, dik als stroop.
Mijn hart begon steeds wilder te kloppen.
Mijn oren suisden.
Mijn kop tolde.
Ik was gewichtloos en zweefde.
Beelden van onbekende tijden en plaatsen flitsten aan me voorbij …
Opeens kwam alles tot stilstand, en mijn kop hield op met tollen.
Ik duikelde de tunnel uit en wat ik toen zag …
Ik keek nog eens om me heen …
Ik zag een uitgestrekte vallei, waar in de verte een helder beekje doorheen stroomde. Aan de horizon rezen besneeuwde bergen op. Wat een stilte!
Opeens begon de aarde te trillen, steeds harder en harder.
Ik gilde in paniek: ‘Een aardbeving!’
Benjamin piepte: ‘Nee, oom Ger, het is geen aardbeving: het trillen komt steeds dichterbij!’
‘Het lijkt wel een kudde op hol geslagen dieren!’ riep Thea.
‘Maar dan wel ontzettend grote op hol geslagen dieren!’ gilde Pandora.
‘Zeg maar gerust enorme op hol geslagen dieren!’ brulde Klem.
‘Je bedoelt gi-ga-gantische op hol geslagen dieren!’ blèrde ik. ‘Kijk, daar komen ze aan, het zijn … mammoeten! Help! Ren voor je leven!’
We maakten dat we wegkwamen, we renden en renden en renden …
Maar onze pootjes waren veel, heel veel korter dan die van de mammoeten. En al liepen we als hazewindhonden, de mammoeten haalde ons met gemak in.
Ze kwamen zo dichtbij dat we de rossige vacht op hun poten al konden zien. Nog even en we zouden gestampte muisjes worden!
‘Ze gaan ons pletten!’ gilde ik hysterisch.
We pakten elkaars poot vast en sloten onze ogen. Zo mocht het niet eindigen, ik moest iets doen voor mijn familie! In een wanhopige poging ze tegen een van de mammoeten te beschermen, riep ik: ‘Ga weg, beest!’
En toen gebeurde er iets heel vreemds, echt iets muizenissig vreemds!

Hebben wij deze barre, prehistorische tocht weten te overleven? Je leest er alles over in De aanval van de mammoet, het nieuwe deel uit de Reis door de tijd-miniserie!

Ren dus rattenrap naar de boekhandel of neem een kijkje in De Wakkere Winkel.

Prehistorische groeten van Stilton,
Geronimo Stilton